வேங்கைவயல் வழக்கு விசாரணை முடிவும், ஜாதீய அடையாளப் போக்கும்!

வேங்கைவயல் வழக்கில் CBCID குற்றப்பத்திரிக்கை தாக்கல் செய்திருக்கிறது, "Same Side Goal" அடித்திருக்கிறது குற்றம் சுமத்திய தரப்பு என்பது நம்முடைய பல்வேறு அரசியல், சமூகத் தரப்புகளின் வாதம். "அது அப்படி இல்லை, தனி மனிதர்களின் பகையும், வன்மமும்தான் இப்படியான ஒரு மிகக் கீழ்த்தரமான வேலையை செய்திருக்கிறது" என்று சொல்லலாம்...!ஆனால், அப்படி நீங்கள் சொல்ல வேண்டுமானால், முன்னதாகக் குற்றச்சாட்டுகளை வைக்கும் போது, "இப்படியானதொரு இழிசெயலை முன் வைத்தது பிற சமூகங்கள் அல்ல, மனதளவில், பகையுணர்ச்சியும், வன்மமும் கொண்ட யாரோ ஒரு தனி மனிதன் தான் அப்படிச் செய்திருக்க வேண்டும்" என்று தான் சொல்லி இருக்க வேண்டும். நாம் சமூகங்களாக பொதுமைப்படுத்தலை எல்லா நிலைகளிலும் பழகி விட்டோம், அதற்கான நீண்ட நெடிய வரலாற்று சான்றுகள் நம்மிடம் உண்டு. இந்த வழக்கில் அரசியல் அமைப்புகள், இயக்கங்கள் அனைத்தும் ஒரு கோணத்திலேயே பிற சமூகங்களுக்கு எதிரான பொதுமைப்படுத்தல் மனநிலையை வெளிப்படுத்தி வந்தன, அதற்கான வலிமையான முந்தைய வரலாற்றுக் காரணிகள் நம்மிடம் இருந்தன.

இந்த வழக்கு முற்றிலும் மாறுபட்ட ஒரு நிலையை எட்டிவிட்டது, உலகம் முழுவதும் கவனிக்கப்படுகிற ஒரு வழக்காக இது மாறி ஆண்டுகளாகி விட்டது. ஒரு வழக்கு அப்படி ஒரு அரசியல் முக்கியத்துவம் பெறும் வேளையில் உறுதியாக அரசோ, அமைச்சர்களோ, காவல்துறையோ, விசாரணை அலுவலர்களோ மிகக் கவனமாக வழக்கை அணுகுவார்கள். CBCID கொடுத்திருக்கும் விளக்க அறிக்கையில் கூட அவர்கள் மிக நிதானமாக சமூகப் பதற்றத்தை உருவாக்கும் தடாலடியான நடவடிக்கைகள் எதுவும் மேற்கொள்ளாமல் விசாரணையை வெகு நுட்பமாக செய்திருக்கிறார்கள் என்பது தெளிவாகவே தெரிகிறது.சில நேரங்களில் உண்மை கசப்பானதுதான், அதற்காக உண்மையைப் பூசி மெழுகி அதைப் பொய்யாக்க முயற்சி செய்வது கேலிக்கூத்தாகி விடும். குற்றம் சுமத்தப்பட்டிருக்கும் முரளிராஜா போன்றவர்களைக் கண்டிப்பதும், இதனால் பிற சமூக மக்களுக்குத் தொடர்ந்து நிகழ்ந்து வந்த அவமானங்களுக்காகவும், சிரமங்களுக்காகவும் மன்னிப்புக் கேட்பதே நீதி. தலித் அடையாளத்தைப் புனிதப்படுத்துவதைக் காட்டிலும், நீதியின் வழி நின்று மானுட மேன்மையை வெளிப்படுத்துவதே தமிழ்ப் பண்பாடு. ஆனால், அதேவேளை முரளிராஜாவின் தந்தையான ஜீவானந்தத்தை முத்துக்காடு ஊராட்சி மன்றத் தலைவி பத்மா அவர்களின் கணவர் முத்தையா என்ன காரணத்திற்காக அவமதித்தார், அதற்குப் பின்னால் இருக்கும் சமூகப் பொருளாதாரக் காரணங்கள் என்ன என்பது குறித்தும் நாம் கவனம் செலுத்த வேண்டும்.

"தலித்" அடையாளம் என்பது பிற இனவாதக் கோட்பாடுகளைப் போலவே ஒரு இனவாதக் கோட்பாடு என்று முன்பொரு கட்டுரையில் எழுதிய போது சிலர் என் மீது சீற்றம் கொண்டார்கள்.ஆனால், இப்போதும் மிகத்தெளிவாகவே முன்வைக்கிறேன், தலித் அடையாளம் என்பது மாற்றுப் பார்ப்பனீய சிந்தனை, குறிப்பிட்ட சமூகங்கள் அல்லது சாதிக்குழுக்களை புனிதப்படுத்தும் வேலையை தலித் அடையாளமும், அரசியலும் பல நேரங்களில் இங்கே செய்திருக்கிறது. கடந்த கால வரலாற்றின் வழியாக நாம் உணர்வது, உறுதியாக சாதியின் பெயரால், வர்ணத்தின் பெயரால் இங்கு பல்வேறு கடைநிலை சமூகங்கள் ஒடுக்குமுறைக்கு ஆளானார்கள் என்பதுதான். பெருஞ்சாதிகள் உயரடுக்கில் இருந்து பிற்படுத்தப்பட்ட சமூகங்களுக்கும் இதைச் செய்தார்கள். காலப்போக்கில் நவீன சமூகத்தில் இதற்கு எதிரான அரசியல் தத்துவங்கள் தோன்றின, இந்தியா முழுவதும் பிற்படுத்தப்பட்ட சமூகங்கள் அரசியல் இயக்கங்களாகத் தங்களை வலிமைப்படுத்திக் கொண்டு எழுச்சி பெற்றன.

ஆனால், தவறாமல் தங்களது படிநிலைக்குக் கீழாக இருக்கும் குழுக்களை ஒடுக்குவதில், அவர்களுக்கான அடிப்படை உரிமைகளை வழங்குவதில் எப்போதும் போலவே இந்தப் பிற்படுத்தப்பட்ட குழுக்கள் மற்றும் அரசியல் அமைப்புகள் தங்கள் ஆதித்தொன்ம உணர்வுகளை பேணிப் பாதுகாப்பதில் இருந்து கொஞ்சமும் விலகவில்லை. வர்ண அடுக்கு வரிசையில் மிகக்கீழான நிலையில் இருந்த ஒடுக்கப்பட்ட பட்டியலின மக்களின் ஒருங்கிணைவு காலந்தாழ்ந்து நிகழ்ந்தது, ஆனால், தங்கள் முழுமையான எழுச்சி காலத்தை அவர்கள் இன்னும் தொடவில்லை. உறுதியாக இது ஒரு நீண்டகால இயக்கம், தொடர் சமூகப் பயிற்சியும், கல்வித் திட்டங்களில் அறிவியல் பூர்வமான மானுட இனக்குழு வரலாறும் கூட்டு சமூகத்தை பிறப்பிலான சாதிய உணர்வுகளில் இருந்து மீட்டெடுக்கும். ஒடுக்குமுறைக்கு எதிராக முன்வைக்கப்படும் தத்துவங்கள் புனிதப்படுத்தலை நோக்கி நகர்வதை ஒரு நேரமறையான அரசியல் என்று நம்மால் எடுத்துக் கொள்ள இயலாது.

சிறந்த எடுத்துக்காட்டு, 60 ஆண்டுகளுக்கு முன்னதாக புனிதப்படுத்தப்பட்ட ஒரு சமூகம், தென்மாவட்டங்களில் இன்று பார்ப்பனர்களுக்கு ஒரே மாற்று என்று தங்கள் பண்பாட்டு விழுமியங்களை புனிதப்படுத்தும் வேலையை செய்கிறது. கூடவே கீழடுக்கில் இருக்கும் சமூகங்களை ஒடுக்குமுறைக்கும், எள்ளலுக்கும் ஆட்படுத்தும் பண்பாட்டை தொடர் பழக்கமாக முன்வைக்கிறது. சாதிய இழிவுகளிலிருந்து மீண்ட இந்த சமூகம், அதே இழிவை பிற சமூகங்களுக்கு வழங்க நினைப்பதில் நிகழும் இயக்கத்தையே புனிதப்படுத்தல் வழங்குகிறது.
தலித்துகள் என்று தங்களை அழைத்துக் கொள்கிற சமூகங்கள் உளச்சான்றோடு தங்களுக்குக் கீழடுக்கில் இருக்கும் சமூகங்களை ஏற்றுக் கொண்டு சமூக நீதியை நிலைநாட்டுகிறதா? என்றால் உறுதியாக இல்லை. அதற்குப் பின்னால் இருக்கும் சமூக உளவியல் காரணங்கள் மிகப்பெரிய ஆய்வுக்கு உட்படுத்த வேண்டியவை. இதன் வழியாக ஒரு உண்மை புலப்படுகிறது, மனிதர்கள் இயல்பாகவே தங்களுக்குக் கிடைக்கும் பிறப்பினாலான தகுதிகளை விரும்பி ஏற்றுக் கொள்கிறார்கள்.

இதில் எந்தக் குழுவும் சளைத்ததல்ல. கூட்டு தலித் சிந்தனைத் தொகுப்பில், ஒடுக்குமுறைக்கு எதிரான எதிர்வாதங்கள் செய்யும்போது சிலர் "நாங்கள் பண்டிதர்கள், பார்ப்பனர்களுக்கு முன்னதாகவே அறிவுக்குடி" என்றொரு வாதத்தை முன்வைப்பார்கள். ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் குரலில் இருக்கும் ஒருவிதமான நியாயத்துக்காக இந்த வாதத்தை நாம் ஏற்றுக் கொள்வோம், ஆனால், இது நேர்மையான வாதம் அல்ல. பார்ப்பனீயத்துக்கு மாற்றான ஒரு புனிதப்படுத்தல். காலப்போக்கில் பிறப்பால் எப்படி பார்ப்பனர்கள் உருவாக்கப்பட்டார்களோ, அதைப்போலவே தலித் அடையாளம் மாற்றப்படும் அபாயம் தலைக்கு மேல் கத்தியைப் போல எப்போதும் தொங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. காலம் காலமாக ஒடுக்கப்பட்டவர்கள் இப்போது சமூகத்தில் தங்களுக்கான உரிமைகளைப் பெறுவதற்கான குரலையும், ஏற்கனவே புரையோடிக் கிடக்கிற ஆதிக்க ஆற்றல்களின் குரலையும் ஒன்றாகப் பாவிக்க முடியுமா? அது சரியா?

ஒடுக்குமுறைக்கு எதிரான கலகக்குரல் எப்போதும் நீதியை நோக்கியே முன்வைக்கப்பட வேண்டும், அது அடிப்படை அறம். ஒடுக்குமுறைக்குத் தீர்வு திரும்ப வன்முறை செய்தல் அல்ல. மாறாகப் பிற வழிகளில் சமநிலை என்கிற நீதியை நோக்கி நாம் நகரலாம். ஆனால், ஒடுக்குமுறைகளுக்கு எதிராக முன்வைக்கப்படும் தலித்தியம் என்கிற தத்துவத்தின் தேவை குறித்த விவாதத்தில் நான் உறுதியாக முரண்படுவேன். தலித்திய இயக்கங்கள், அரசியல் வழிமுறைகள், அதற்கான தேவை என்று வரும்போது ஒரு குறிப்பிட்ட எல்லை வரை நிலைப்பாடுகளை மாற்றிக் கொள்ளலாம். ஆனால், பிற இனவாதக் கோட்பாடுகளைப் போலவே தலித்தியம் என்கிற தத்துவம் ஒரு இனவாதத் தத்துவமே அன்றி வேறில்லை. இறுதியில் அது பிளவுகளை உருவாக்க மட்டுமே பயன்படுமேயன்றி, நல்லிணக்கத்தையும் சமூக ஒற்றுமையையும் ஒருபோதும் வழங்காது.

கை.அறிவழகன்